Ik zat laatst te denken dat een uitgeverij en een praktijk voor verloskunde wel aardig wat overeenkomsten hebben.
Het begeleiden van de zwangerschap en de geboorte van een boek heeft veel raakvlakken met het ter wereld helpen van een kind. En de schrijvers onder ons zullen het met me beamen, dat je van een boek ook echt verlost moet worden. Die verlossing is voor mij het moment dat er gezegd wordt “het is mooi, dit nieuwe boek van je! Een echte Verweerd!”
Voor het zover is moet er vooral veel worden nagedacht. Het schrijfproces bestaat voor 90% uit denken en puzzelen en het achter de computer zitten is eigenlijk maar een peulenschil in vergelijking met wat daaraan vooraf gaat.
Bij het vóórwerk, dat nadenken en puzzelen heb ik de hulp van anderen nodig. Ten eerste het geduld van mijn man, die soms erg lang moet wachten op een reactie van mij omdat ik een andere wereld vertoef, en dan maar verzucht :” ó je bent er niet, zeker!”
Voor elk boek moet ik me inleven in een arena waarbinnen het verhaal zich afspeelt en dat is voor wat Stuifzand betreft, dicht bij mijn woonplek gebleven. De Bollenstreek. Zoals de fans wel weten, kies ik graag voor een natuurlijke arena, ik zie mijn verhaal veel eerder contouren en vorm krijgen in een agrarische settingdan in een bedrijvenpark of een kantorenflat. Mijn hoofdpersonen dragen ook liever een sloof, een overal of desnoods een doktersjas, maar ze willen nooit een driedelig kostuum aan. ( Jammer voor u , mijnheer de burgemeester, u zult hoogstwaarschijnlijk uzelf niet tegenkomen in een boek van mij).
Bij het schrijven van Stuifzand stuitte ik al heel vroeg op een vraag waar eigenlijk niemand antwoord op wist. Ik wilde het bloembollenbedrijf de naam Duizend Morgen geven. Ooit heb ik ergens een landweggetje gezien dat de naam Duizend Morgen draagt, ik wist meteen dat ik daar ooit nog iets mee zou doen. Duizend Morgen, wat een belofte zit daarin!
Een morgen is een oppervlakte maat, net als een are of een hectare. Maar hoe groot is een morgen? Niet dat ik dat in mijn verhaal uit ga leggen maar ik moet het wel weten.
Nu heb ik een speciaal adres voor onmogelijke vragen: dat zijn onze goede vrienden Piet en Gerrie Verboom. Als Piet het antwoord niet weet, dan kan hij het eigenlijk niet uitstaan en dus zoekt hij zolang tot hij het vindt. Ook in het geval van de oppervlakte maat Morgen.
Hij kwam met een oeroud boekje, dat ik via hem van de heer Haasbroek uit Woubrugge mocht lenen. Daar werd het geheim van de Morgen uitgelegd. De maat morgen kan verschillen, wat een morgen geeft de afmetingen aan van een stuk land dat in een morgen geploegd kon worden, En dan maakt het dus verschil of je op zandgrond zit of op zware klei, een morgen op zware klei is gegarandeerd minder vierkante meters dan een morgen op zandgrond.
Piet, hartelijk bedankt voor je hulp. Zonder jou was Stuifzand een boek met een geheim gebleven, het gaat nu ook wel over een geheim, maar dat is van een ander kaliber.
Voor wat betreft het bloembollenvak heb ik ook al geweldig geboft, Ruud Westerbeek, van Westerbeek bulb company, heeft de tijd genomen om alle vragen serieus te nemen en overal per kerende emails op te antwoorden. Ik ben hem daar zeer dankbaar voor. Als ik nu maar alle vragen gesteld heb en niets heb bedacht wat echt niet kan, want anders krijg ik vast en zeker achteraf op mijn kop van hem dat ik te veel mijn vruchtbare duim heb gebruikt.
Maar zelfs als dat zo is, Ruud, laat het me dan toch maar weten, voor de tweede druk alvast….
—-
Joke Verweerd vierde dit jaar haar vijfentwintigjarig jubileum als auteur. In september verscheen haar nieuwe roman Stuifzand. Haar romans haalden alle christelijke bestsellerlijstjes: De wintertuin, De rugzak, Permissie, Paradiso, Snoeitijd en Op de huid. Snoeitijd won in 2005 de Publieksprijs Christelijk Boek. Enkele van haar romans werden in het buitenland vertaald. Joke Verweerd publiceerde ook verhalen- en dichtbundels. Zie ook homepage van Joke Verweerd.
Mozaiek boekenblog 