Ik had Joke Verweerd alweer een periode niet meer gelezen. Jarenlang bladerde ik maandelijks naar haar verhaal in (CV) Koers, maar die gewoonte heb ik opgegeven, toen zij als schrijver van het vaste verhaal nog niet zo heel lang geleden vervangen werd. Tijd voor een nieuwe roman van Joke Verweerd dus. En opnieuw heb ik daar geen spijt van.
Omdat ik de achterflap van het boek al had gelezen, wist ik na het eerste hoofdstuk al wat de bron van alle ellende was. Maar de ontknoping kon ik daarmee niet voorzien; kiezen voor de dood om nog meer zonde te voorkomen; ik had het zelf nog niet verzonnen, maar het bracht absoluut diepte in het verhaal.
De keuze van Verweerd voor de afwisselende perspectieven vanuit Jelle, Paula en Christa verdiepen verder. Verweerd vertelt het verhaal op de juiste momenten vanuit de juiste persoon (op het moment dat ik mezelf afvroeg wat Jelle van het verhaal van Paula zou vinden verschoof de camera naar zijn ogen), maar de verhalen zijn te objectief om je in verwarring te brengen. De verhalen tellen als 1 + 1 op tot 2. Mijn ervaring met verschillende perspectieven is dat de verhalen van verschillende personen niet tot die objectieve optelling leiden. Als 1 + 1 al leidt tot anderhalf, blijft er een onzekere helft over, waarmee je nog steeds alle kanten op kunt. Mensen hebben hun eigen belangen en verzwijgen dingen om op die manier zelf beter uit de verf te kunnen komen. Die psychologische verdieping ontbreekt. Dat doet geen afbreuk aan het verhaal, maar Stuifzand had mij in verwarring achter kunnen laten. En dat doet het niet. Er blijven geen vragen open, waarmee ik verder kan en dat lijkt me een gemiste kans. Lees verder
Mozaiek boekenblog 