Op 21 oktober verschijnt De laatste patiënt, de tweede roman van Mirjam van der Vegt. De achtergrond van deze roman vormt een bijzonder verhaal. Hier licht Mirjam al een tipje van de sluier op, het hele relaas staat achterin het boek.
‘Dit verhaal is gebaseerd op een heel bijzondere verstandhouding die ik met een oude neuroloog opbouwde tijdens een periode van ziekte in mijn leven. Een aantal jaar geleden werd ik getroffen door ernstige RSI-klachten die me ruim anderhalf jaar lang uit de roulatie haalden. Ik had uitval in armen en benen en bezocht heel wat artsen. De laatste dokter die ik bezocht, was een toonaangevende neuroloog van tachtig jaar die nog dienst deed vanuit het bejaardenhuis. Hij was de eerste arts die echt de tijd voor mij nam en me daardoor diep wist te raken. Het was een zeer bevlogen intelligente man die, naast dat hij arts was, als mens snakte naar goede diepgaande gesprekken.
Na maanden in mijn hol doorgebracht te hebben, met mijn laptop, mijn creativiteit, mijn frustraties, mijn stapel naslagwerken, mijn briljante vondsten en met mijn 20.000 woorden, heeft hij op de Lees en Luisterbeurs afgelopen zaterdag eindelijk het daglicht gezien: míjn boek De mysterieuze monnik!
In verschillende stands, op mooie stapeltjes liggen heel veel Mysterieuze Monniken te glimmen en denk ik: ‘Het is me toch maar weer gelukt!’
Ik voel me trots, want ik heb er hard aan gewerkt. Ik voel me vereerd, want ze hebben mij gevraagd. Ik voel me dankbaar, want ik heb hulp gehad. Van God en mensen.
Als we aan het eind van de dag naar huis rijden, vraagt een van mijn dochters: ‘Maar mama, waarom schrijf je nu eigenlijk boeken? Wat is je doel?’
Leuk hoor, zo’n kind dat je weer bepaalt bij de je diepste motieven en levensvragen. Mag ik misschien nog even nagenieten van deze dag?
Want ineens voel ik nog iets, minder aangenaam: twijfel. Ik heb het namelijk ook gezien deze dag: al die stapels boeken, al die schrijvers. Mijn boekje was een van de velen. Waarom zouden kinderen de mijne pakken? Wat voegt mijn verhaal eigenlijk toe?
Ik stamel wat en probeer het voor mezelf op een rijtje te krijgen. Wat is mijn doel? Met dit boek, met het schrijven? In gedachten ga ik terug naar de afgelopen maanden, waarin De mysterieuze monnik langzaam tot stand kwam. Ik denk aan het nieuwe idee waar ik nu mee in mijn hoofd rondloop. Tja, waarom, waartoe?
Is het voor de roem en erkenning? Nee.
Doe ik het voor de rijkdom dan? Haha!
Maar eigenlijk weet ik het al snel weer. Renate Dorrestein heeft het een keer opgeschreven: het is liefde. Liefde voor het schrijven, voor de woorden die op het laptopscherm verschijnen, voor het verhaal dat ineens in je hoofd zit, voor je hoofdpersoon, die steeds echter wordt in gedachten. Liefde voor dat moment, dat je denkt: ja, het is gelukt, dit is wat ik bedoelde!
Voeg daarbij mijn overtuiging dat ik een talent heb gekregen dat ik mag inzetten voor mijn Heer en ik weet het zeker: hier ga ik mee door, op naar het volgende boek!
Waarom? Daarom!
De mysterieuze monnik van Judith Janssen is het actieboekje voor de Christelijke Kinderboekenweek 2011 (10-12 jaar). Het werd gepresenteerd tijdens de Lees en Luisterbeurs in Ede.
Dat een uitgever een veel zwaarder leven heeft dan een schrijver blijkt wel uit het feit dat zij de krant al uit heeft terwijl ik nog lig te slapen. Zaterdagochtend piept mijn mobiel die naast het bed ligt mij wakker: er staat een prachtige recensie van mijn boek Badwater van het lezerspanel in het Reformatorisch Dagblad. Een goede manier om deze dag te beginnen, nu nog naar de Lees- en Luisterbeurs voor een presentatie en signeren.
Vermoeiend? Ja, vermoeiend. Maar ook heerlijk om contact te hebben met zoveel enthousiaste lezers! Ook fijn collegaschrijvers weer te ontmoeten en de mensen van de uitgeverij. De sfeer was ook geweldig, allemaal leeslustigen, van jong tot oud, een goed programma en een schat aan prachtige boeken en muziek!
Tussen alle mensen die langskwamen ook een vriendin waarmee ik lang (heel lang) gelden op de Pabo zat, en een vriendin die bij ons in de kerk zat totdat ze verhuisde naar een plaats elders in de provincie. Hoe leuk kan een dag zijn!
Nu afwachten hoe Badwater ontvangen gaat worden. De recensie in het RD (door een lezerspanel van drie dames) maakt mij in elk geval blij, niet alleen omdat het zo positief was maar ook omdat ze het boek begrepen hadden en de diepere lagen ontdekt hadden!
De bevalling is achter de rug en goed verlopen, de kraamvisite is enthousiast. Ik ben een gelukkig mens!
In de functie van overblijfmoeder liep ik vorige week nietsvermoedend door de school van mijn jongste dochter, toen de Intern Begeleidster op me afkwam met deze vraag. Of ik al benaderd was?
Benaderd, hoezo, waarvoor? Het crea-circuit, schiet het door me heen, daar had ik me toch niet voor opgegeven? Ik ben vaak hulpmoeder maar dit keer mocht ik wel eens overslaan, had ik bedacht. Of bedoelt ze: word je luizenmoeder, of lid van de MR, de Activiteitencommissie, wil je oliebollen bakken op het pleinfeest???
Mijn hersens werken best snel, maar voor ik echt in paniek kan raken, heeft de IB-er me al een hint gegeven: ‘over je boek’!
Aaaahhhh… mijn boek. Ik voel direct weer vaste grond onder mijn voeten. Niks vette hoofdjes, dikke beleidstukken, of andere acties waar ik best toe bereid ben, maar me nooit echt capabel in voel. Als het over mijn boeken gaat, voel ik me op veilig terrein.
Ik check nog even of we het over hetzelfde boek hebben, daar mijn oeuvre inmiddels al vier boeken bedraagt. Ja, het gaat over mijn jongste, De Mysterieuze Monnik, die aanstaande zaterdag op de BCB beurs gepresenteerd gaat worden. Daar mag iedereen me, op elk moment, over benaderen!
In dit geval was de vraag of ik daarover iets wilde komen vertellen op school. Dat wil ik heel graag! Dus sleep ik de kinderen van groep 6, 7 en 8 binnenkort mee in het avontuurlijke leven van de schrijver en stel ik ze voor aan Simon, Rudolf,
Suzanna, Geerten en Luther.
Mijn jongste dochter, die in groep 7 zit, vind het ook vet dat haar moeder bij haar in de klas komt. Met haar beleef ik de laatste dagen opnieuw de avonturen van Simon. Het is spannend om je eigen boek ineens ‘voor het echie’ voor te lezen, zelfs aan je eigen kind. Staan er nog fouten in? Is er niet te veel geschrapt op het
laatste moment? Zou dat ene grapje aanslaan? Begrijpt ze de moeilijk woorden en begrippen?
Tot nog toe doet ze het prima. Kruipt lekker tegen mij aan als we samen op de bank zitten, houdt haar adem in op het juiste moment, zegt bij het eerste hoofdstuk al dat ze het spannend vindt, vraagt in welke groep Simon eigenlijk zit (zodat we zomaar weer een leermomentje hebben: ‘kinderen gingen toen vaak niet naar school, zij moesten werken, en jij bent een bofkont dat je naar school mag’) en vraagt ‘is dat echt waar?’ als ze hoort dat Simon denkt dat zijn moeder in de hemel komt met een aflaat. Geweldig, zo hoort het kind van een schrijfster te reageren!
En nu maar hopen dat die andere kinderen op school ook zo braaf en voorbeeldig zijn!
Het boek De mysterieuze monnik wordt op zaterdag 24 gepresenteerd tijdens de Lees en Luisterbeurs in Ede. Judith Janssen schreef dit boek speciaal voor de kinderboekenweek.
Samen met deze blog stuur ik een cadeautje de wereld in. De eerste twee hoofdstukken van mijn nieuwe boek zijn vanaf nu via de onderstaande link op de website van Sestra te lezen. Een tipje van de sluier om jullie vast nieuwsgierig te maken naar de rest.
Vorige blog schreef ik al dat ik me ‘in verwachting’ voelde. Net zoals bij een zwangerschap de laatste loodjes zwaar wegen, zo ervaar ik ook de laatste weken voor de officiële presentatie als pittig. Ik ben nog bezig met het ontwikkelen van het theaterstuk bij het boek, heb besprekingen met mensen die hele spannende dingen met dit nieuwe boek willen doen (dat blijft nog even geheim) en lever nog her en der teksten aan. Ondertussen spelen verwachtingen een grote rol in je hoofd. Want ja, wat zal de lezer van je roman gaan vinden? Wat dat betreft is een debuut heerlijk: dan heb je nog helemaal geen verwachtingen en kun je onbevangen van de ‘geboorte’ genieten.
Vijf gratis exemplaren
Nu dus vast een voorproefje. En bij dat voorproefje hoort een speciale prijsvraag.
Lees het proloog en het eerste hoofdstuk van De laatste patiënt via onderstaande link en laat via social media (Facebook, Twitter, Linked-in, Hyves e.a.) weten wat je ervan vindt of wat je van het boek verwacht. Je mag ook een reactie achterlaten op de website van Uitgeverij Mozaďek. Onder de reacties op social media die wij kunnen traceren, verloten we vijf gratis gesigneerde exemplaren van De laatste patiënt. Begin november krijgen de winnaars bericht via social media. Zelf ben ik te volgen op Facebook en Twitter, onder andere via mijn website www.mirjamvandervegt.nl
Deze week bezocht ik de Manuscripta. Dat is een boekenbeurs waar duizenden boeken en hun auteurs schreeuwen om aandacht: ‘Koop mij! Koop mij!’ Mocht je al denken dat je heel wat was omdat je een boek hebt geschreven, dan verdwijnt dat gevoel hier als sneeuw voor de zon. Toch verliet ik de beurs met een opgewekt gevoel: mijn nieuwe roman De laatste patiënt hoeft namelijk niet te schreeuwen. Het ligt nog stil te wachten voordat het geboren wordt.
21 oktober is de uitgerekende datum. Ik voel me als een vrouw in verwachting, die haar kind koestert. Straks als het boek geboren wordt, komen er Apgarscores en beoordelingen aan te pas, maar nu is het nog helemaal alleen van mij. Toegeven; een aantal mensen hebben de 3D-echo al gezien en zijn razend enthousiast, maar eigenlijk behoort het verhaal mij alleen nog toe.
Wat als ik het nu gewoon alleen voor mij bewaar? Waarom zou ik het eigenlijk met de buitenwereld delen?
Die vraag sluipt soms op kousenvoeten dichtbij. Vooral als ik even in de rol van Ava, de hoofdpersoon kruip. Zij kiest er ook voor om haar kind voor zichzelf te houden, of beter gezegd: de nagedachtenis aan haar kind. Haar zoontje is vlak na de bevalling overleden en ze sluit zich af van alles en iedereen om de herinnering aan hem alleen levend te houden. Maar dan opeens komt Aron Sahne, een neuroloog op leeftijd, op het toneel. Hij gooit alles overhoop en door de war. Brengt haar met penseelstreken weer met de voeten terug op aarde.
Nee, ik ga nog niet alles verklappen. Waarom zouden anderen het eigenlijk moeten lezen?
Een heel terechte vraag van die stem in mijn hoofd. Want dit verhaal is niet zomaar een verhaal. Het komt uit mijn hart. Het is ontstaan in een periode waarin ik het heel moeilijk had. In die periode ontmoette ik een oude vooraanstaande neuroloog die nog dienst deed vanuit zijn serviceflat. Er ontstond tussen ons een heel bijzondere verstandhouding. Wat ik niet wist, was dat ik zijn laatste patiënt zou zijn. Het boek is daarom ook postuum opgedragen aan hem.
Ook is het opgedragen aan een moeder die haar kind verloor, een moeder die ik mijn vriendin mag noemen. Afgelopen week vertelde ze mij dat ze het aandurft: op mijn boekpresentatie het eerste exemplaar in ontvangst nemen. Even het middelpunt zijn bij een voor haar zo’n kwetsbaar onderwerp.
Kun je het daarom niet beter voor jezelf houden?
Nu glimlach ik. Net als Ava uit het boek. Waarom zou je het wonder van het leven in raadselen gehuld houden? Dit boek is een ode aan mensen die mij het leven leerden. Een ode aan het leven zelf. Het is nog even helemaal van mijzelf, maar als het eenmaal geboren is, zal ik het vol trots aan de wereld laten zien. Dan schreeuwt de pasgeborene het uit: ‘Heb mij lief!’ En ik? Ik zal zeggen: ik heb dit verhaal slechts gekregen.
—
De roman De laatste patiënt verschijnt bij Uitgeverij Mozaďek. Dit jaar verscheen de midprice-editie van de debuutroman van Mirjam van der Vegt, Schaduwvlucht. Voor meer informatie over Mirjam van der Vegt bezoekt u haar inspirerende website.
Nog een week tot aan de presentatie. ‘Ben je zenuwachtig’ vragen mensen, of ‘Zeker wel heel erg spannend, zoiets?’ Dat zijn lastige vragen voor
iemand die als onderwerp voor de boekpresentatie heeft dat alle schrijvers overgevoelig en neurotisch zijn. Mijn uitgever heeft dat ‘ neurotisch’ heel
fijngevoelig vervangen door ‘ licht neurotisch.’ Dat geeft wel aan wat een fantastische redacteur ik heb, haar aandeel in de presentatie zie ik dan ook vol vertrouwen tegemoet.
Ook het aandeel van onze zoon Jacco wordt vast geen probleem, hij is een bijzonder fijngevoelig en zachtaardig persoon!
Maar wat ga ik over mijzelf vertellen? Waarom heb ik bedacht dat het leuk (!) zou zijn mijn gevoelsleven bloot te leggen? Dat is inderdaad spannend en dat maakt mij ook zenuwachtig. Toch ga ik het doen! En het gaat geen zwaar en/of droevig verhaal worden. Onthullend misschien, maar ook luchtig en grappig. En wellicht herkenbaar…
Mocht u zaterdag 17 september niet om 11 uur aanwezig kunnen zijn in boekhandel Ichthus in Alphen aan den Rijn, dan is er op 24 september, tijdens de Lees-en-luisterbeurs in Ede nog een kans waarbij ik zelfs dieper op dit onderwerp zal ingaan.
U bent allemaal van harte welkom. Kijk, dat is een voordeel van overgevoelig zijn, ieder luisterend oor en elke belangstellende blik telt dubbel!
Ik hoop u te zien, tot dan.
Guurtje
De presentatie van de nieuwe roman Badwater van Guurtje Leguijt is op zaterdag 17 september a.s. in boekhandel Ichthus in Alphen a/d Rijn. Klik hier voor meer informatie.
Voor meer informatie over de Lees- en Luisterbeurs in Ede, klik hier.
Ik zat op een bank, omgeven door piraten. Het klinkt als het begin van een spannend boek maar helaas, de piraten waren van plastic en meestal niet groter dan een paar centimeter. Buiten kwam de zon net boven de talrijke bomen uit, de vogels floten, ik had mijn mobiel naast mij liggen en mijn laptop op schoot. Samen met mijn man mocht ik gebruik maken van het prachtige en gezellige boshuisje van vrienden, een huisje dat ze hebben ingericht naar het piratenthema. Schepen, ooglapjes en kromzwaarden om mij heen en ik haal diep adem en begin, want na wat noodzakelijke sturing door mijn redacteur weet ik welke koers ik varen moet. Hier komt mijn vierde roman. Een jaar later, begin zomer 2011, zelfde huisje, zelfde boek. Met een diepe zucht haal ik mijn USB-stick uit mijn laptop. Het staat er op, het zit er op. De definitieve versie is klaar voor correctie. Zomer 2011, mijn leven lijkt van zomerverblijven aan elkaar te hangen, deze keer zit ik op de bank in een prachtig vakantiehuisje op camping ‘de Betteld’. Het regent, ik leg mijn mobiel neer en orden de slordige stapel A-viertjes op mijn schoot tot een nette stapel die weer in de envelop van de uitgever past. De laatste correcties van de drukproef zijn telefonisch afgehandeld. Nu is het echt klaar. Ik trakteer mijzelf op een stukje pure chocola met sinaasappelsnippers en weeg op mijn hand de zware envelop. Het is toch een spannend boek geworden, een boek over strijd, onveiligheid en overleven. Geen piraten in de hoofdrol maar een jonge vrouw waar ik van ben gaan houden. Ze verdient het om gezien te worden.
Badwater wordt gepresenteerd op 17 september bij boekhandel Ichthus in Alphen a/d Rijn. De toegang is gratis. Klik hier voor informatie over de presentatie van Badwater.
De zon zakt weg achter het klif dat het decor vormt van Jane Borodales achttiende-eeuwse huis in de buurt van Frome, in het graafschap Somerset. Het enige licht in de eetkamer komt nu nog van de open haard. Het tafereel heeft veel weg van hoe het in Agnes’ tijd geweest kan zijn: een kamer, spaarzaam gemeubileerd met een eikenhouten tafel, twee kaarsenstandaards, een donker olieverfschilderij op het dressoir, een schaal met appels van de markt, een rieten mandje met houtblokken en een vloer van originele plavuizen.
Terwijl ze de kwijnende vlammen opport met de pook, mijmert Jane hardop over haar hardnekkige fascinatie voor vuur. ‘We vergeten dat het gebruik van vuur een van de fundamenten van de menselijke ontwikkeling is, iets wat ons van de dieren onderscheidt,’ zegt ze. ‘Het is zo levend en nog steeds kunnen we er geen afdoende wetenschappelijke verklaring voor vinden. De onbegrijpelijkheid ervan is op een magische manier opwindend. Het biedt ons een metafoor van het leven zelf. Waarom verandert dat dode, zwarte spul plotseling in energie? Door middel van vuurwerk wordt het ingekaderd en naar een hoger niveau getild. Vuurwerk is een en al feest. Het maakt van vuur een vorm van kunst.’
Buiten is de grond bedekt met een laagje poedersneeuw. Het is onder het vriespunt. Jane vouwt haar slanke vingers om haar koffiemok om ze te warmen, terwijl ze uitlegt waarom ze tegen centrale verwarming is. ‘Er is veel voor te zeggen dat je met eigen ogen ziet hoe de energie wordt opgebruikt, ook al is dat niet het eerste waar je aan denkt. Het heeft meer te maken met die kostbare stralende warmte – die vormt het hart van een huis. Tegenwoordig zetten mensen een breedbeeldtelevisie in hun schouw. Maar als je zo direct afhankelijk bent van vuur, geeft dat continuďteit met het verleden. Misschien zijn we tijdelijk vergeten hoe eenvoudig dat kan zijn, maar echt kwijt zijn we het volgens mij niet. Zodra de olie op is, weten we het weer te vinden.’
Jane koestert een diep wantrouwen jegens magnetrons en in haar huis van rond 1730 is geen ontvangst voor een mobiele telefoon of televisie. Voor iemand die zo ingesteld is op sfeer is dat een zegen. ‘In een modern huis kun je voortdurend het gezoem van de elektriciteit horen, en je voelt het ook, vooral als je ’s nachts in bed ligt.’ Toch is ze beslist niet tegen technologische vooruitgang als zodanig. Ze kijkt dvd’s, is dankbaar voor haar stofzuiger en het internet is een fantastische bron van informatie voor haar research. Via het internet heeft ze een van de weinige pyrotechnici van het land weten op te sporen en hij nodigde haar uit voor een interview bij hem thuis. Het toeval wilde dat hij in Sussex woonde, in Steyning. Laat dat nou het dorp zijn van waaruit Agnes naar Londen vertrekt. ‘Hij had overal in Engeland kunnen wonen en hij woonde uitgerekend daar. Ik ervoer het als een teken dat ik op de juiste weg was,’ zegt ze.
De geschiedenis van Gevangen zonlicht begon in 2000 toen Jane als afgestudeerd kunstenares onderzoek deed naar geluidskunst in het openluchtmuseum van Sussex. Haar werk richtte zich voornamelijk op Poplar Cottage, een van de vijfenveertig gebouwen die in het museum zijn geconserveerd. ‘In mijn gedachten werd dit langzamerhand het huis van Agnes, een paar generaties eerder,’ vertelt Jane, ‘maar het duurde nog wel even voor ik erover kon schrijven.’ Het museum bood haar een intiemer en menselijker kijk op het verleden, en de laatste tijd heeft ze voor een paar van de huizen korte verhalen geschreven. ‘Ik heb bijvoorbeeld de levenslijn van een vijftiende-eeuws gebouw kunnen onderzoeken, helemaal tot aan de sloop in de jaren zestig. Daardoor ben ik geschiedenis gaan zien als een continuüm van lagen in plaats van als een directe lijn van A naar B. Ik ben er niet zo zeker van dat ik nog uit de voeten kan met de westerse, lineaire opvatting van tijd, waarbij iets in het verleden of de toekomst wordt opgesloten.’
Bij de geboorte van haar eerste kind had Jane al een aantal hoofdstukken af. Ze was vastbesloten ermee door te gaan en ze weet zich nog goed hoe afkeurend de verpleegsters in het ziekenhuis keken, toen ze zich vlak na de geboorte alweer verdiepte in een boek over het achttiende-eeuwse geldstelsel. ‘Veel mensen hebben tegen me gezegd: “Als de baby er eenmaal is, is het gedaan met schrijven, dat zul je wel zien.” Ik heb vast een koppig trekje, dat ik zo graag hun ongelijk wilde bewijzen. Ik was helemaal klaar voor het moederschap en ik wilde ook echt een goede moeder zijn, maar ik was bang om mijn idee te laten schieten, zelfs al was het maar voor korte tijd. Ik wist toen nog niet hoe zo’n nieuw element in je leven creatieve ruimte kan scheppen in je hoofd, zodat er plek komt voor meer; en bovendien is het zo leerzaam om een kind te zien opgroeien. Het is echt een voorrecht.’
In het begin schreef Jane alleen als de baby sliep, maar toen haar echtgenoot Sean eenmaal terug was uit Londen (waar hij als deeltijddocent aan de kunstacademie werkte) pasten ze bij toerbeurt op de baby, de een ’s ochtends en de ander ’s middags, een gewoonte die ze ook na de geboorte van hun tweede kind bleven volgen.
Vanaf het begin was Jane erop gebrand het landschap van haar jeugd, Sussex, te portretteren. Ze verhuisde daarheen toen ze zeven was, en woonde er eerst een tijdje bij haar oma, en daarna in een reeks vervallen arbeidershuisjes. Een van haar vroegste herinneringen is hoe haar vader elke morgen het fornuis aanstak en brulde: ‘Hete as in aantocht!’ Zonder dat ritueel kon de dag niet beginnen. Jane had een vrije jeugd zonder veel beperkingen, waardoor ze in nauw contact kwam met de natuur. ‘In het dorp woonden ongeveer dertig kinderen en samen maakten we lange fietstochten. We speelden in het bos en zwierven een groot deel van de dag door de heuvels.’ Soms glipten ze stiekem het openluchtmuseum in om de gebouwen te bekijken.
Tussen haar zevende en haar tiende jaar woonde ze met haar ouders en jongere zusje Chloë op een boot in Spanje. ‘Ik voelde me een balling en verlangde naar het groene landschap van Sussex.’ Gedurende de periode die ze op zee doorbracht kwam ze in aanraking met spectaculaire vormen van vuurwerk. ‘De Spanjaarden zijn ongelooflijk goed met vuurwerk. Ze hebben zo veel feesten en shows. Ik herinner me een Driekoningenavond in de buurt van Gibraltar waar ik met mijn vader naartoe ging om te kijken naar de enorme zwarte mortieren die door grote, dikke mannen werden opgesteld op de kade voor het afschieten van de granaten. Op dat moment drong het tot me door hoe krachtig geďndustrialiseerd vuurwerk kan zijn.’
Toen ze weer in Sussex woonden, was er de eigenaar van de plaatselijke winkel die zijn eigen vuurwerk maakte. ‘Dat spul maakte een ontzettende herrie. Hij stak het altijd af na afloop van de officiële show. Ik herinner me de sterke kruitlucht; de activiteit had iets revolutionairs wat ik erg opwindend vond.’
Vele jaren later, bij een show aan de rand van Dartmoor, besloot Jane dat haar boek over vuurwerk zou gaan. ‘Ik wist al dat ik over de Downs wilde schrijven en ook over het verleden, maar toen drong het ineens, tussen twee vuurpijlen in, tot me door dat het over pyrotechniek zou moeten gaan.’ Ze begon een onderzoek in de British Library, omdat ze besefte dat haar boek niet zou overtuigen als ze niet heel goed begreep hoe vuurwerk eigenlijk werkt. Ze vergeleek de recepten uit het begin van de negentiende eeuw met de moderne scheikunde om er zeker van te zijn dat ze klopten, terwijl ze ondertussen genoot van de rijkdom en de poëzie van een scheikundige taal die regelrecht van de alchemisten stamde.
Het personage Agnes ‘was er gewoon ineens,’ vertelt Jane. ‘Ik maakte ruimte in mijn hoofd en daar was ze. Ik wilde echt heel graag schrijven over het platteland van Sussex – met zijn grote, pure, matte, eenvoudige schoonheid. Agnes werd voor mij een wandelend en sprekend stukje van dat landschap.’ In eerste instantie had ze een heel ander einde in gedachten, maar dat veranderde naarmate ze Agnes beter leerde kennen. ‘Het kwam door haar morele moed, die ik niet van tevoren had bedacht. Ze moest winnen, maar op een simpele en onverwachte manier. Er moest een soort beloning komen voor haar volharding. Ik vermoed dat ze in wezen een optimist is. Ze voelt zich voortgedreven door haar lot.’
Een andere verrassing was dat de roman veel politieker werd dan Jane had verwacht. ‘Van nature voel ik al mee met de underdog, maar het was niet mijn bedoeling om over het rechtssysteem te schrijven. Toch werd dat erg belangrijk. Ik wilde duidelijk maken hoe weinig een mensenleven in die tijd waard was, dat je opgehangen kon worden voor het stelen van twee kazen of zelfs nog voor minder. Het bepaalt ons er weer bij waarom we tegenwoordig een welzijnsstaat hebben.’
Hoewel er aan het slot van het boek heel wat vragen openblijven, sluit Jane een vervolg uit. In plaats daarvan heeft ze zich ten doel gesteld een roman te schrijven op basis van alle vier de elementen; het volgende boek gaat over aarde. ‘Ik ben dol op verhalen met een open einde, dat lijkt meer op het leven zelf,’ zegt ze. ‘Je komt nooit op een punt waarop je kunt zeggen: dat was het, alles is klaar en netjes afgerond… Het leven gaat altijd door. Daarom heeft Gevangen zonlicht geen einde. Het heeft een begin.’
Vertaling: Dorienke de Vries, augustus 2011
—
Jane Borodale is beeldend kunstenaar. Gevangen zonlichtis haar debuutroman. Deze roman verschijnt in september 2011 bij Uitgeverij Mozaďek. Bekijk de video van Gevangen zonlicht.
Op 21 oktober verschijnt De laatste patiënt, de tweede roman van Mirjam van der Vegt. De achtergrond van deze roman vormt een bijzonder verhaal. Hier licht Mirjam al een tipje van de sluier op, het hele relaas staat achterin het boek.
Mozaiek boekenblog 